Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
Που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
Όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
Φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
Κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
Φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
Και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν

Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
Όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
Δε θα περάσει ο φασισμός