เหม่อมองฟ้าทุกคราเช้าค่ำ
มีหนึ่งคำที่ใจเฝ้าถาม
ชีวิตงามดั่งแสงอรุณแรก
จะมีวันสาดแสงและไอแดดถึงฉันบ้างหรือเปล่า

จะผิดไหมหากฉันฝันบ้าง
สักวันคงดีงามดั่งเขา
มีรักมีอ้อมแขนประคองกอด
ไร้ซึ่งใครทำร้ายและกลิ้งกลอกบอกตัวเองทุกคราว

ว่าใครคนนั้นกำลังตามหา
ชะตากำลังนำพาให้พานพบ
ใครที่จะพิงไหล่ให้ซบ
และโอบกอดใจของฉัน จากนี้ไป

ใครคนนั้นที่ฉันรออยู่
แม้จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ต่อให้นานตราบอสงไขย
กายและใจฉันรู้ดี

แม้จะถูกคุ้มกะลาหัวด้วยความหวาดกลัว
เสียโอกาสเพราะคนเห็นแก่ตัว
ฟ้ามีตาไม่พร่ามัว ชะตาจะเห็นใจ
แม้จะต้องพบมารผจญหรือคนใจร้าย
ฝันที่ฉันมีไม่เคยสลายและมันจะต้องกลายเป็นจริง

เพราะใครคนนั้นกำลังตามหา
ชะตากำลังนำพาให้พานพบ
ใครที่จะพิงไหล่ให้ซบ
และโอบกอดใจของฉัน จากนี้ไป

ใครคนนั้นที่ฉันรออยู่
แม้จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ต่อให้นานตราบอสงไขย
กายและใจฉันรู้ดีว่าใครคนนั้นมีจริง

แม้จะผ่านกี่ทิวาราตรี
ตะวันจันทราจะผันไปกี่วันเดือนปี
ฉันเชื่อว่ามันยังไม่สาย

เพราะใครคนนั้นกำลังตามหา
ชะตากำลังนำพาให้พานพบ
ใครที่จะพิงไหล่ให้ซบ
และโอบกอดใจของฉัน จากนี้ไป

ใครคนนั้นที่ฉันรออยู่
แม้จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ต่อให้นานตราบอสงไขย
กายและใจฉันรู้ดีว่าใครคนนั้นมีจริง