ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย
ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า
อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย
นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า
ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา เอ้อ

กึ้ดถึงตอนน้อยน้อยตอนเฮาล้มลงต้าว
แม่บอกได้เกิดเป็นคนมันตึงมีเซอะมีง่าว
ล้มแล้วก็ลุกเหียบ่ใจ่เป็นเมื่อยเป็นไข้
เจ็บน้อยก็อดเอาเกิดเป็นลูกบ่าวจะไปไห้
จนเฮาใหญ่วันนี้ก็บ่เหมือนตอนละอ่อน
ความเจ็บบ่ใจ่แค่ต้าวมีแผลถลอกอย่างตะก่อน
บ้านต้องผ่อนมีแต่หนี้ปะแต่คนสัปปะลี่
ชีวิตต้องปะแต่คนหัววอกแต่คนขี้จ่มแต่คนจู้จี้
แต่ในใจลูกนี้ก็ยังจำกำแม่
ว่าลูกเหยคนเฮามันตึงมีดีมีแย่
นอนสลีวันใดจะไปลืมสาดลืมแคร่
ได้นั่งเสลี่ยงสักวันก็ลงเพราะชีวิตคนนั้นมันบ่แน่
ใส่เกิบแตะก้านว่าสายมันปุด
แต่เฮาก็ยังเหลือตี๋นบ่ใจ่เป็นคนตี๋นกุด
ลุกขึ้นลูกจายถ้าคิดจะเตวก็ไปหื้อสุด
ใหญ่แล้วหื้ออดเอาก้านแม่สั่งลุยฮาตึงบ่หยุดบ่ะ

ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย
ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า
อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย
นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า
ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา

แม่บอกถ้าลุกเจ้าได้กินไส้อั่วจิ้นหมู
ได้กิ๋นพริกแดงพริกหนุ่ม
กินต๋ำบะหนุนกิ๋นอ่องปู๋
จำได้ตั้งเมื่อละอ่อนเต๊าใหญ่
ลุกขวายเมื่อใดจำเป็นได้กิ๋นก๊ะก้านผักไผ่ เอ้อ
โคะอะหยังปะล้ำปะเหลือ
จำได้สมัยละอ่อนบ่ะซอบง่าวกินแกงบะเขือ
แม่บอกหื้อเลือกเอาจะกิ๋นเข้านึ่งกับเกลือ
ก็แล้วแต่เน่อน้อยเหยหรือจะกิ๋นแก๋งตี้เหลือ
เป็นกำสอนตี้ล้ำลึกฝังใจ๋
มากึ้ดถึงกำแม่ต๋อนตี้ชีวิตมันเริ่มบ่ไหว
ว่าแกงบะเขือส้มตอนนั้นยังดีกว่าไหนไหน
เพราะเอาดอกเบี้ยในธนาคารมาแกงกิ๋นบ่ได้
จ๋ำไว้เน้อน้อยเหยใหญ่แล้วไปดีย่อย
ถ้าเตวเวยมันจะต้าวก่อก้อยเตวเน้อไอ่น้อย
แม่ขออย่างเดียวท้อได้แต่จะไปถอย
ใหญ่แล้วหื้ออดเอาเฮาบ่ไจ้เด็กเห่อ อื้ม

ถ้าอู้ถึงเมื่อตะก่อนตอนเป็นละอ่อนยอมฮับว่าหลึก
แม่เขอ่านหนังสือหนังหาเพราะว่าแม่กลัวพะญ๋าจะปึก
บ่ฮำบ่เฮียนวันนี้ถ้าสูใหญ่มาเดี๋ยวจะหู้สึก
บ่อยากหื้อยะก๋านตุ๊กแม่อยากหื้อลูกอยู่ในฮ่มตึก
ยามมืดยามดึกถ้าเล่นในป่าเดี๋ยวผีเอาซ่อน
ไอ่เฮาก็บ่หู้ฟ้านึกว่าในป่ามี Pokemon
ไปเล่นสุ่มมืดในป่าปอสดออกมาโดนแม่ตบง่อน
เป็นโขดเป็นเกียดเป็นไห้เป็นฮ้องหนีออกบ้านไปเอารถเครื่องฮ่อน
บ่เข้าใจ๋ว่าเป๋นบ่าหยังแม่ถึงจุถึงดุถึงด่า
ปอใดใหญ่มาผมจึงหู้ว่ากำแม่มีก่า
ความฮักของแม่ตี้มีมันบ่เปลี่ยนสีเหมือนกับจั๊กก่า
เป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจ๋เหมือนกบไสไม้ของหมู่สล่า

กำจุ กำสอน กำด่า
รวมถึงเสียงเพี้ยตี้แม่ตบง่อน
เป็นความหวังดีของแม่แม้มีไม้แส้มาฟาดขาน่อง
มันเจ็บน้อยกว่าปะคนขี้จุ๊ปะคนกะล่อน
ปะคนหัววอก วอกไบ้วอกง่าว
อยากหื้อหมู่สูฟังกำแม่เหียพ่อง

ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย
ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า
อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย
นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า
ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา

แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว
จะไปไหนก็ได้ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิตอย่าหื้อมันปุดตืนน้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวาหู้อะหยังก็เอาหื้อแต้จะไปด้นจะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้จะมีแต่คนสมเพชเฮา
ลุกขึ้นมาลูกเหย ใหญ่แล้วหื้ออดเอา

แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว
จะไปไหนก็ได้ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิตอย่าหื้อมันปุดตืน
น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา
หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้จะไปด้นจะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้จะมีแต่คนสมเพชเฮา
ลุกขึ้นมาลูกเหย ใหญ่แล้วหื้ออดเอา