Σε αυτό το δωμάτιο ήρθα μωρό εκεί πήρε τροφή τ' όνειρό μου
Ήταν πάντα φιλόξενο και καθαρό για να κάνω τον κόσμο δικό μου
Ήμουν αθώος και πιο δοτικός πριν να γίνω κομμάτι του δρόμου
Αυτό είναι προσωπικό μου το δωμάτιο το παιδικό μου
Σ' αυτό το παγκάκι το πιο απόμερο γύρναγα κι έκανα 8αρια
Εκεί κάθομαι όταν δε νιώθω καλά κι όταν θέλω να κάνω σενάρια
Γιατί δίπλα στη θάλασσα βλέπω καλύτερα πιο καθαρά τα φεγγάρια
Εδώ κάτσανε τα πιο φευγάτα μυαλά και τα πιο ερωτευμένα ζευγάρια
Σ' αυτήν τη μικρή γκαρσονιέρα στο κέντρο μύριζε λεβάντα κι ιβίσκο
Περάσανε τα χρόνια τα πιο τρελά κι είχα γράψει τον πρώτο μου δίσκο
Είπαμε λόγια ενδιαφέροντα πήρα το πρώτο μου ρίσκο
Εκεί πέρασα τον πρώτο μου έρωτα που άλλον ακόμα δε βρίσκω
Σ' εκείνο το διώροφο νεοκλασικό που παλιότερα ήταν σχολείο
Πίσω από τους μπουφέδες σέρβιρα καφέδες στους ήρωες των Εξαρχείων
Περνάω ακόμη από τον κήπο να δω τα λουλούδια να πιάσω τη γύρη
Να δω τον Τζιπίτο να ακούσω τον Έντι να πω μια κουβέντα στον Μίρι
Κι υπήρχανε μέρη που γίναν σταθμοί και τ' αγάπησα από την καρδιά μου
Θυμάμαι από όπου ξεκίνησα την αγάπη μου στη γειτονιά μου
Κι εκείνα τα μέρη με ξέρουν καλά με το επίθετο και τ' όνομά μου
Εκείνα τα μέρη που δε με ξεχνάν δεν τα ξέχασα με τη σειρά μου

Και ποιος ξέρει μπορεί να περάσω μιά μέρα μιά μέρα η μοίρα αν τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σ' εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει κι εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει

Και ποιος ξέρει μπορεί να περάσω μιά μέρα μιά μέρα η μοίρα αν τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σ' εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει κι εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει

Δεν ξέρω αν έχω ταυτότητα ούτε με ψήνει η ενότητα
Οι γονείς μου βάφουν το δωμάτιο ροζ κι είμαι μέσα στην αρνητικότητα
Ένα αγόρι και δύο κορίτσια αυτή ήταν η πραγματικότητα
Με λένε Νίκο κι ακόμα και μέσα στο σπίτι ήμουνα μειονότητα
Είμαι απ' τη Θράκη το κρύο μου κόβει τα πόδια με θάβει στη χόβολη
Από το Πούρναλικ μέχρι τη Χρύσα κι απ' την Καλλιθέα στη Μητρόπολη
Όλοι με τρόπο μου λέγανε Η φάση με τη μουσική θα είναι ανώφελη
Να θυμηθώ να τους στείλω προσκλήσεις να 'ρθουν να με δουν στην Τεχνόπολη
Κλείνω τα μάτια και όταν τ' ανοίγω ξανά είμαι στη συναυλία
Κάνω πως όλα okay και λέω τα κομμάτια μου παπαγαλία
Βλέπω στον κόσμο ένα νέο παιδί που ακούει τον στίχο που λέω και δακρύζει
Και νιώθω ντροπή γιατί ό,τι καλό έχω πάρει μπορεί και να μη μου αξίζει
Αλήθεια μα αυτό δε σημαίνει ποτέ ότι αυτή είναι η αλήθεια μου
Η rap θα πάρει το κεφάλι μου ναι αλλά οι rappers θα πάρουν τ'
Στο τέλος της μέρας εγώ είμαι και η σανίδα μου κι η καταιγίδα μου
Στο τέλος της μέρας εγώ είμαι με το τετράδιο και την ασπίδα μου
Λέω στην κοπέλα μου Έλα να δεις τα στενά που το ζούσα μικρός
Μπορώ να σου δείξω το πού μα ποτέ δεν μπορώ να σου δείξω το πώς
Σε αυτό το παγκάκι μας κράζανε λέγανε Αυτοί θα είναι άφραγκοι πάντα
Στο ίδιο παγκάκι ακόμα μας κράζουν και λέν' Αυτοί βγάλανε φράγκα
Μπορεί αν πεθάνω να κλάψει η Ελλάδα μα δε θα το δω δυστυχώς
Τώρα θέλω τα λουλούδια μου τώρα που είμαι ζωντανός
Δε θέλω να φτάσω 60 να λέω Φαντάσου τι θα 'χε συμβεί
Θέλω για κάθε τρελή μου ιδέα ν' αφήσω κι ένα MP3
Φτιάχνω τους στίχους στο στούντιο το στούντιο το φτιάξανε οι στίχοι μου
Ταβάνι δεν έχουν οι τοίχοι μου αυτό θα το πάρω σαν νίκη μου
Ο Buzz έστειλε ένα κομμάτι κι εγώ είμαι εκτός θέματος γαμώ το σπίτι μου
Γιατί λέει για μέρη που αγάπησε κι εγώ τίποτα δε νιώθω σπίτι μου

Και ποιος ξέρει μπορεί να περάσω μιά μέρα μιά μέρα η μοίρα αν τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σ' εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει κι εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει

Και ποιος ξέρει μπορεί να περάσω μιά μέρα μιά μέρα η μοίρα αν τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σ' εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει κι εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει