Było to wtedy moi panowie
Gdym z cienkich gumek robił pstrykawki
Wtedy gdy miałem plastry na głowie
Bo zlatywałem ciągle z huśtawki

Spodnie podarte w miejscu wam znanym
Za to poręcze świeciły w domu
Do pieca kładłem matce kasztany
I na przechodniów plułem z balkonu

I miałem zwyczaj że hasła śmiałe
Na wszystkich płotach wypisywałem

Że Adaś jest świnia a Stasio jest głupi
Że stróż pan Marciniak jak bela się upił
Że Zosia Niedźwiedziak ma zakutą pałę
Nikt o tym nie wiedział że to ja pisałem

A później nie wiem jak to się stało
Brązowe oczy po prostu heca
I ona także gdy była mała
Kasztany kładła matce do pieca

Wieczorem poznał mnie z nią koleżka
Dziewczęca buzia o ślicznych rysach
Dobrze wiedziałem gdzie ona mieszka
Lecz się wstydziłem nawet napisać

A więc te wszystkie myśli nieśmiałe
W nocy na płocie raz wypisałem

Że jesteś jak powiew wiosny na ulicy
Gdy wiatr ci na biodrach wygładza spódnicę
I jesteś wspaniała w tym słonecznym złocie
A ona no cóż wiedziała (prawda) kto pisał na płocie