Bjørn Eidsvåg - Saltvannsfolket

Eg komme fra saltvannsfolket
folket med sydvest og årer
aldri redde for arbeid og slit
men grine på ord og tårer
sjøen va vel salt nok som han va
og ingen har vel nåken gång
blitt mett av ting ein sa

Landskapet e somme tider
fagert, blidt og mildt
før det reise seg i bratte lier
og blir uframkommelig vilt

Eg komme fra steindyrkar folket
vokst opp i jordsmonn tynt som hud
det gjødsla med spytt og svette
og frykta både djevelsen og Gud
ein sikra seg aller best ein kunne
for ein visste ikkje om veret kom frå Gud
eller den vonde

Det e her eg kome frå
nå e eg bare gjest
men eg kjenne når eg e der
eg hørre te der vest