ဘဝတောင်မေ့တယ်မင်းအသံကြားရင်ပန်းခင်းကြီးထဲရောက်နေသလိုပဲ။
စိုးရိမ်ခြင်းတွေအထီးကျန်ခြင်းတွေရုတ်တရက်ကောက်၍အေးစက်တောင့်ခဲ။
နေကြာပန်းလေးတစ်ပွင့်တွေ့တယ်
ငါအပိုင်ပဲစိုက်ပျိုးလိုက်တော့မယ်။
ဒီချစ်ခြင်းအစိတ်အပိုင်းအားလုံးလဲဤမြို့လေးတွင်အဆုံးသတ်တော့မယ်။

အိမ်မပြန်တော့ဘူးမင်းအနားပဲဇွတ်ငါနေမယ်ဘယ်သူလာနှိုးနှိုးမနိုးတော့ဘူး။
တောင်ပေါ်သူလေသံဝဲဝဲလေးရဲ့မျက်ဝန်းမှာပျော်ရင်းငါအိမ်ကိုမပြန်ချင်ဘူး။
သူ့အပြုံး၏အအေးဓာတ်ဒီဆောင်းထက်လွန်ကဲပူလောင်ခြင်းများအေးခဲပြီး။
ငါခုံမင်ချည်နှောင်ကြိုးများငါ့အတွက်စောင့်နေပါစေအိမ်မပြန်တော့ဘူး။
အိမ်မပြန်တော့ဘူးဤနေရာတွင်
အိမ်မက်ရင်းအခု။
အိမ်မပြန်တော့ဘူးဒါနောက်ဆုံးအိမ်မက်ဖစ်သည်။

သူဟာ
ဆိတ်ငြိမ်လွန်းပြီးအဆိပ်အတောက်ကင်းတယ်ထင်းရူးတောထဲရောက်နေသလိုပဲ။
သူပြောတဲ့စကားတွေသိပ်ချို
လိမ္မော်သီးလေးရဲ့တစ်လုံးရဲ့အရသာလိုပဲ။
နေကြာပန်းလေးကပြောတယ်သူရှိရင်နာကျင်ခြင်းတွေမရှိတော့ရဘူးတဲ့။
ညိုမှောင်ဟောင်းနွမ်းနှလုံးသားအတွင်းထဲတစ်ခါပြန်လတ်ဆတ်အသစ်ဖြစ်ခဲ့ရင်။

အိမ်မပြန်တော့ဘူးမင်းအနားပဲဇွတ်ငါနေမယ်ဘယ်သူလာနှိုးနှိုးမနိုးတော့ဘူး။
တောင်ပေါ်သူလေသံဝဲဝဲလေးရဲ့မျက်ဝန်းမှာပျော်ရင်းငါအိမ်ကိုမပြန်ချင်ဘူး။
သူ့အပြုံး၏အအေးဓာတ်ဒီဆောင်းထက်လွန်ကဲပူလောင်ခြင်းများအေးခဲပြီး။
ငါခုံမင်ချည်နှောင်ကြိုးများငါ့အတွက်စောင့်နေပါစေအိမ်မပြန်တော့ဘူး။
အိမ်မပြန်တော့ဘူးဤနေရာတွင်
အိမ်မက်ရင်းအခု။
အိမ်မပြန်တော့ဘူးဒါနောက်ဆုံးအိမ်မက်ဖစ်သည်။