Kolijn een brave boerenzoon het puikje van de dorpelingen
Arbeidzaam welgemaakt en schoon
Dorst naar lizette's hand te dingen

Het meisje schoon maar een boerin had echter soms de stad bekeken
En hierdoor was haar hart en zin
Van veld en kudde gans geweken
Van veld en kudde gans geweken

Neensprak de fiere
Zeker neen geen boer zal ooit mijn hart verwinnen
Kolijn ging nu gramstorig heen
En ging de zachte fillis minnen

Nu dorst geen enk'le boer aan haar te denken nog veel min te vragen
Zij wachtte dus van jaar tot jaar
Daar ook geen steeman op kwam dagen
Daar ook geen steeman op kwam dagen

Thans is zij veertig jaren oud haar schoon gelaat is nu bezweken
Het meeste wat haar bezig houdt
Is kwaad van jongelieden spreken

Zij gloeit van spijt en stille smart nu zij kolijn's geluk hoort roemen
Daar zij in stilte in haar hart
Zich om haar dwaasheid zelf moet doemen
Zich om haar dwaasheid zelf moet doemen

O meisjes zijt gij graag getrouwd laat u lizet een voorbeeld wezen
Dat ge op geen dwaze hoop vertrouwt
Wijl gij dan ook haar lot moet vrezen

Als u een brave jongen vraagt laat hem dan ook uw hand verwerven
Dewijl gij anders lichtlijk waagt
Als oude vrijster ook te sterven
Als oude vrijster ook te sterven