Je was als kind de derde eigenlijk al te veel
Als je handen voelde was het om je keel
Je werd die stille jongen van de laatste rij
Die zijn kop moest houden als hij ineens wat zei

En je droomde van de stad dat zoete moeras
Waar iedereen kroop niemand iets was
Straten vol licht voor dat donkere gat
Waarvan je al wist dat het diep in je zat
Stad van de dorst die zuigt aan je bloed
Danst als een aap met wat je ook doet
Die deint door de nacht als een dolende boot
Stad van je leven stad van je dood

Je bent toen aangekomen je was zo wild en gek
Ze konden klappen krijgen ze hingen om je nek
Je was niet meer te stuiten ging als de storm tekeer
Het einde was geen einde alleen maar meer en meer

En je zeilde door de stad versleet ze per tien
Een vlek in het bed en dan nooit meer zien
Snel naar de dijk misschien was er nog iets
Die richel zo glad en al het andere niets
Stad die zich kleedt in de waan van de dag
Achter haar aan met dat gif in je lach
Die bonkende stroom die stoom en die stoot
Stad van je leven stad van je dood

Ineens is het afgelopen uitverkocht
Alleen jezelf nog over die je eigenlijk nooit zo mocht
Je voelt dat kind weer in je achter het muurtje staan
Je kon 't wel vergeten maar niet verslaan

En daar loop je door de stad belaagd en beloerd
Vanwege die schuld en dat je het hebt verhoerd
Blijf weg uit die buurt je wordt er vervloekt
Maar je slaapwandelt door alsof je 't zoekt
O stad van de wraak ze sleuren je mee
Slaan met je kop op de vloer van de plee
En het laatst wat je snuift is het gruis van de goot
Stad van je leven stad van je dood