Ik hou van de stad als hij trilt in de verte
En ik kom eraan
Hij kietelt je bloed met zijn woud van de sterren
En hij laat je begaan
Ik hou van de huiver dat ik nergens thuishoor
Er niemand is die me kent
Omdat het leven pas echt wordt als je zwijgt en verloren bent
Ik hou van de blik van de wenk van de schaduw
Het vergeten domein van de donkere hoek
De glans van het lied op de droevige lippen
En dat het niet kan en toch moet
Ik hou van de nacht als het één lijkt te worden
Wat hoog en wat laag is wat slecht is en goed
En kronkelend door de roezige schemer
Zich van alles wat vals is ontdoet

Ik hou van het pad dat kruipt door de bergen
En ik kruip er langs voort
Door de bek van de duivel naar de maagd van de toppen
Alleen door de steenbok gehoord
Ik hou van de vlam die slaat uit de rotsen
Als de zon het begeeft
En de lucht weer gaat spoken en je staat op de richel en leeft
Ik hou van het gruis van het puin van de stenen
Alsof het mijn leven is dat daar ligt
En ik er nog altijd bovenuit kan komen
Omhoog naar dat weidse gezicht
Ik hou van de rand van de grens van de stilte
De onneembare wand het adelaarsnest
Om dat ruige en zuivere weer terug te vinden
Dat door de wereld steeds wordt verpest

Ik hou van de zee als hij speelt met de schepen
En ik zit erop
Van dat dalen en stijgen en die afgrond daaronder
Alsof je danst met je lot
Ik hou van de boeg die slaat door de waanzin van de grijze woestijn
Want dat is precies wat ik doen moet n zoals het altijd zal zijn
Ik hou van het schuim van de ruis van het stuiven
Als de wind het weer met de golven doet
Hij stoot ze vanonder omhoog naar de wolken
En die golven die voelen zich goed
Ik hou van de diesel die stampt door het duister
In het midden van nergens met de fles aan je mond
En de vrouwen vliegen naakt rond de stuurhut
En je jankt als een luizige hond
En je waggelt je dwars door het eind van de wereld
Een grom aan de reling een hikkende spat
En de ochtend breekt open met het wit van de meeuwen
En op de einder trilt weer de stad

Oh yeah yeah
He yeah yeah yeah