Αυτό που νοιώθω είναι περίεργο κι έχει χρώμα άσπρο
Αγκάθια πάνω έχουν οι συλλαβές πώς να σου το εκφράσω
Πώς να σου το πω πώς να το κοιτάξω πώς να το ηρεμήσω πες μου
Πώς να το δαμάσω πώς να το νικήσω πώς λέω να το θαυμάσω
Λέω να το κοιμίσω να το προσπεράσω
Φως να το γεμίσω το κενό μου να το σπάσω
Φέρτε βαριοπούλες φέρτε και βενζίνη να το κάψω
Περάσαν χρόνια δύσκολα σ' αυτό τον άσπρο τόπο
Τη ζωή μου θυμάμαι γρήγορα περνάει από έναν κρότο
Κόβω με σπαθί δε λύνω πια τον κόμπο
Κι αν είσαι αδερφός στήριξέ με κάνε έναν κόπο
Ναι τον ξέρω πια τον τρόπο κολλάμε ότι σπάτε
Τον ξέρω πια τον τρόπο φέρνω boom σ' ότι κοιμάται
Boom boom boom σ' ότι ξεχνάει να 'χει να θυμάται
Κι αντίστροφα απ' το zoom πηγαίνω όταν με κοιτάτε
Τώρα δε με σταματάτε τι μου τραγουδάτε
Τι μου τσαμπουνάτε ρε ότι το κρατάτε
Απ' τα 90s είμαι εδώ εδώ που δεν ακουμπάτε
ΑΧ κουφάλες ΑΧ παραπατά παραπατάτε

Γιατί γράφω απ' την καρδιά μου
Η νύχτα να φύγει πίσω απ' τον καπνό
Γιατί καίνε τα σωθικά μου
Ο πάγος να λιώσει να γίνει νερό

Ει
Φως απ' το σκοτάδι θάλασσα στην πρύμνη
Κύμα στη γαλήνη με χρυσό κι ασήμι
Σήμα από τον κίνδυνο κίνδυνος η μνήμη
Μνήμη από τα χρόνια που υπήρχε εμπιστοσύνη
Συν τοις άλλοις ένα με σπασμένα φρένα
Και μαχαίρι βλέμμα φεύγει σαν τα τρένα
Πάνω στην ευαισθησία που σκοτώναμε εσκεμμένα
Πώς και πού να συγκριθείτε ρε δεν είστε σαν και μένα
Τ' ατόφιο φέρνω ακόματ' ατόφιο που φοβάσαι
Τ' ατόφιο rap ντόμπρο στον τόπο που κοιμάσαι
Κι ακούς bam κρότο πρώτο ήσουν πρώτο θα 'σαι
Διάβασε το παραμύθι για να μην εξαπατάσαι
Είμαστε η γενιά του λάθους που ψάχνει παλμογράφο
Να δει γιατί φοβάται την καρδιά της σαν τον τάφο
Να σ' αγαπάς λιγάκι πιο πολύ για να σε μάθω
Να φτύσω το ξυράφι που κρύβω κάτω απ' τη γνάθο
Είμαστε η γενιά του λάθους που ψάχνει παλμογράφο
Να δει γιατί φοβάται την καρδιά της σαν τον τάφο
Να σ' αγαπάς λιγάκι πιο πολύ για να σε μάθω
Να φτύσω το ξυράφι που κρύβω κάτω απ' τη γνάθο
Να φτύσω το ξυράφι

Γιατί γράφω απ' την καρδιά μου
Η νύχτα να φύγει πίσω απ' τον καπνό
Γιατί καίνε τα σωθικά μου
Ο πάγος να λιώσει να γίνει νερό

Αλλάζουν οι καιροί κι αγαπάν τους πονηρούς
Τώρα που έμεινες εσύ μοναχά για να μ' ακούς
Αν σε λένε μουσική κι αγκαλιάζεις τους παλμούς
Για τον Νίκο τον Μηνά τον Παπά και τον Ρωτούς
Απ' τα σύννεφα περνώ όσα δεν χωράει ο νους
Όσα η καρδιά κρατάει μακριά απ' τους κακούς
Στην πυξίδα να 'χεις πάντα κέντρο τους μεσημβρινούς
Να μην χάνεσαι για να μην γίνεις ένας στους πολλούς
Ένας ένας στους πολλούς

Γιατί γράφω απ' την καρδιά μου
Η νύχτα να φύγει πίσω απ' τον καπνό
Γιατί καίνε τα σωθικά μου
Ο πάγος να λιώσει να γίνει νερό