สวัสดีความมืด เพื่อนเก่าของฉัน
ฉันกลับมาพูดคุยกับคุณอีกครั้ง
เพราะภาพที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา
ทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้ขณะที่ฉันหลับ
และภาพที่ถูกปลูกในสมองของฉัน
ยังคงอยู่
ภายในเสียงของความเงียบ

ในความฝันที่ไม่สงบ ฉันเดินคนเดียว
ถนนแคบๆ ที่ปูด้วยหินกรวด
ใต้แสงของโคมไฟถนน
ฉันหันปกเสื้อไปสู้กับความหนาวและชื้น
เมื่อดวงตาของฉันถูกแสงนีออนแทง
ที่แยกกลางคืนออก
และสัมผัสเสียงของความเงียบ

และในแสงเปลือยเปล่าฉันเห็น
ผู้คนหมื่นคน หรืออาจจะมากกว่านั้น
ผู้คนพูดโดยไม่เอ่ยคำ
ผู้คนฟังโดยไม่ตั้งใจ
ผู้คนเขียนเพลงที่เสียงไม่เคยแบ่งปัน
และไม่มีใครกล้า
รบกวนเสียงของความเงียบ

คนโง่, ฉันพูด, คุณไม่รู้
ความเงียบเติบโตเหมือนมะเร็ง
ฟังคำพูดของฉันที่ฉันอาจสอนคุณ
รับแขนของฉันที่ฉันอาจเอื้อมถึงคุณ
แต่คำพูดของฉัน, เหมือนหยาดฝนที่เงียบงัน
และสะท้อนในบ่อน้ำของความเงียบ

และผู้คนก้มกราบและสวดมนต์
ต่อเทพนีออนที่พวกเขาสร้างขึ้น
และป้ายไฟกระพริบเตือน
ในคำที่มันกำลังก่อตัว
และป้ายบอกว่า
คำของผู้พยากรณ์ถูกเขียนบนกำแพงรถไฟใต้ดิน
และห้องเช่า
และกระซิบในเสียงของความเงียบ

และในแสงเปลือยเปล่าฉันเห็น
ผู้คนหมื่นคน หรืออาจจะมากกว่านั้น
ผู้คนพูดโดยไม่เอ่ยคำ
ผู้คนฟังโดยไม่ตั้งใจ
ผู้คนเขียนเพลงที่เสียงไม่เคยแบ่งปัน
และไม่มีใครกล้า
รบกวนเสียงของความเงียบ

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES