Szara ulica smutek i ludzie chodzący wokół
Często patrzę na nich z boku; jedni z domu drudzy z bloku
Idea co zrobić lecz nie wierzę w to co widzę
Oni płaczą a za chwilę jakoś nagle słyszę ciszę
Zagubiony los człowieka wysiada na bezdrożach
Mają marzenia ale wszyscy są pełni obaw
Ciężkie życie wiem że nie możesz się uporać
Tempo czasu się tak zmienia i zmienia się ta pora
Bez sumienia bo w tych czasach ono daleko ucieka
Ty masz nogi no i ręce a nie jeden z nich kaleka
Łzy się leją uciekają te najlepsze wspomnienia
To człowieka dziś dobija a nie życie mu dotlenia
Świat zamyka wszystkie barwy jakie nadała mu ziemia
W czerni i szarości pozostawia bez wytchnienia
Tylko słychać w ciszy smutek kropla nagle spada
Oni płaczą bo nie wiedzą jak bóg jeszcze ich pokara

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Zapalone światło gdzieś w rogu ich pokoju
Pragną nic jak tylko odrobinę spokoju
Biorą głęboki oddech choć czasami nie pomaga
Milion łez wylanych i nie pokazuje się poprawa
Trudna sprawa pewnie podobnie dziś myślicie
Ale weź zrób coś człowieku a nie czekasz aż masz bycie
Aż zmarnujesz sobie życie dłubiesz mi nie warto
Oni płaczą nie przestają no bo właśnie wpadli w bagno
A gdy słyszę płacz dziecka
Przeraźliwy jak lucyfer
Czasami brak mi słów a czasami brak mi liter
Niektórzy mają dom ale trudno nazwać go domem
Z wierzchu wszystko piękne a w środku wszystko chore
Ludzie jeszcze alkohol matka nie ma na chleb
Ojciec łazi po sklepach z piwem; czysty pech
Przecież dobrze wiedzą że nie musiało tak być
Ale płaczą bo sami nie potrafią lepiej żyć

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Widzę wuchty twarzy których czas zdążył sparzyć
W głowie przykre obrazy
Zamiast marzeń i wiary
Anioł miał stać na straży a są sami jak palec
Ktoś tu chyba nawalił życie gniecie jak walec
Ja piszę dalej siedzę przed blokiem z kartką
I choć życie to hardkor ja wiem że żyć warto
Ich kolory blakną moknął w deszczu samotności
Widzę to i mam wnioski dość tego w ludzkości
Oni płaczą bo nie wiedzą po co i jak żyć
Za bardzo ich doświadczył ten podły teatrzyk
Gdzie scenariusz nie jest łatwy często łamie tych najtwardszych
Reżyser z góry patrzy to on rozdaje karty
Ale nie tak do końca
Teraz patrzę w stronę słońca
Czuje że moc mam
I wierzę że sprostam
Dobiegnę do końca budując sobie pomnik
O którym nie jeden wspomni on nie pozwoli mi zwątpić

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać

Oni płaczą bo nie widzą sensu nie widzą celu
Widziałam ich tu takich już wielu
Łzy im się leją uciekają wszystkie marzenia
Oni chcą sami żeby czas zaczął ich zmieniać