Oboje są przekonani
Że połączyło ich uczucie nagłe
Piękna jest taka pewność
Ale niepewność jest piękniejsza

Sądzą że skoro nie
Znali się wcześniej
Nic między nimi nigdy się nie działo
A co na to ulice schody korytarze
Na których mogli się od dawna mijać

Chciałabym ich zapytać
Czy nie pamiętają
Może w drzwiach obrotowych
Kiedyś twarzą w twarz
Jakieś „przepraszam" w ścisku
Głos „pomyłka" w słuchawce
Ale znam ich odpowiedź
Nie nie pamiętają

Bardzo by ich zdziwiło
Że od dłuższego już czasu
Bawił się nimi przypadek

Jeszcze nie całkiem gotów
Zamienić się dla nich w los
Zbliżał ich i oddalał
Zabiegał im drogę
I tłumiąc chichot
Odskakiwał w bok

Były znaki sygnały
Cóż z tego że nieczytelne
Może trzy lata temu
Albo w zeszły wtorek
Pewien listek przefrunął
Z ramienia na ramię
Było coś zgubionego i podniesionego
Kto wie czy już nie piłka
W zaroślach dzieciństwa

Były klamki i dzwonki
Na których zawczasu
Dotyk kładł się na dotyk
Walizki obok siebie w przechowalni
Był może pewnej nocy jednakowy sen
Natychmiast po zbudzeniu zamazany

Każdy przecież początek
To tylko ciąg dalszy
A księga zdarzeń
Zawsze otwarta w połowie