Είναι λεπτή η θέση μου από εδώ
Ότι και να πω ακούγεται καλό μα αυτό το νιώθω ότι ειν' καλύτερο
Να ανοίξουν οι καρδιέσ να μπουν οι λέξεισ και αν η μελωδία φαντάζει θλιβερή μην τη φοβάσαι δειλέ
Μα σε στιγμή υστερική θρησκευτικά θα νιώθεισ με ένα όργανο βαθύ φτιαγμένο από δέρμα βιαστή

Κάποια εποχή κάπουα εποχή που τα πρόσωπα εφέρανε σημάδια
Τα σύννεφα με παίρνουν μακριά

Κι αν σε δωμάτιο υγρό σε βρω με φώτα ασταθή και γεύση κατσαρίδα άνοιξε τα μάτια σου να με δεισ να κλαίω
Να γράφω αν σταματήσω θα μαυρίσει θα σαπίσει
Το χέρι μου στάζει και ένα τραπέζι για πολλούσ σαν αυτά τα παλιά που δεν λέω να ξεχάσω που δεν λέω να ξεχάσω

Κάπουα εποχή κάπουα εποχή που τα πρόσωπα εφέρανε σημάδια
Τα σύννεφα με παίρνουν μακριά

Και ότι έχεισ εκεί κούκλα μου φύλα το εκεί είναι μόνο για τα δικά σου μάτια

Είναι λεπτή η θέση μου από εδώ ότι και να πω ακούγεται καλό μα αυτό το νιώθω ότι ειν' καλύτερο