Trudno się dziwić naszej irytacji
Zapędzonych do usuwania śladów
Ostatecznego rozwiązania Judenfrage

Przesypywaliśmy bezwładne ciała
Odarte z resztek tożsamości pod przymusem
Nie było w nich doprawdy nic ludzkiego
Ot duża ilość przejechanych kotów
Nawet piękne zwierzęta martwe budzą wstręt

Bohatersko powstrzymywaliśmy mdłości
Grożące wyrokiem odruchy człowieczeństwa
Podobnie jak lęk przed zarazą rozkładu
Byliśmy przecież następni w kolejce

A więc żadne tam uprzedzenia rasowe
Po prostu bliższa ciału własna śmierć

Na czarno białych kliszach dokumentów
Widać nasze odczłowieczone twarze
Tylko bawiący się odciętą głową
Esesman odsłania swoje ludzkie oblicze

Jego uśmiech wyraża wolną wolę
Istoty na najwyższym stopniu rozwoju
Nie sposób się go nie bać jest żywy i piękny
I bezapelacyjnie tryumfujący
Któż by ośmielał się wyznaczać granice
Jego wyobraźni i jawnej przemocy

Bo przecież nie my
Prawdziwe ofiary
Żyjące nadal z przetrąconym grzbietem
W walce o ochłap usprawiedliwienia
Trudno się dziwić naszej irytacji