Bazen olmaz, kimse duymaz
Karanlık, ıssız bir odada
Senle yandık, senle söndük
Elimde son bir dal sigara

Aynaya baktığımda yorgun bir adam görüyorum
Hayalinden uzaklarda, öfkeden gözü dolu
Zihnimin karmaşıklığından evime doğru dönüyorum ve anladım ki
İnsan anlaşıldığı gün ölü olur

Yeniden başlamam gerektiği bir andayım
Ne inzivası, odamdayım, zindandayım
Ve sarılmam gereken tüm insanlar kayıp
Susup Cem Adrian’dan bir şarkı açar, kısarım lambayı

Artık söz vermeyin bana
Bu gözlem değil, yargı
Gerçek yüzünüzü göstermeyin bana
Zira bunun adı özlem değil, yangın

Susmak hiçbir çığlığının kapatmaz üstünü
Kimse senin için bir dünya yaratmaz, üzgünüm
Ve beni en çok gençliğimi çalanlar güldürür
Belki zengin değilim ama parandan üstünüm

Bazen olmaz, kimse duymaz
Karanlık, ıssız bir odada
Senle yandık, senle söndük
Elimde son bir dal sigara

Yollar, yollar karanlık duvarlar
Kaçtıkça önümde çıkmaz sokaklar
Nereye dönsem, nereye dönsem
Nereden dönsem, nereden dönsem
Kime sarılsam, kime sığınsam
Yalan, yalan, yalan, yalan, yalan

Nereye kaçsam hep nereye çarpsam
Nereye koşsam, nereye dursam
Nereye batsam hep nereye çıksam
Yalan, yalan, yalan, yalan, yalan “sensiz”