A gdy ci po mnie nic już nie zostanie,
Nawet karciany dług, zaświeci księżyc na twoje posłanie,
Usłyszysz tupot nóg, żonę zostawisz w samej pościeli, Wybiegniesz jak na bal, żeby zapomnieć o tym,
Co nas dzieli, i wspomnieć, czego żal

Moja postać młoda wynurza się z cienia,
I znowu dzień dobry, i znów do widzenia.
Jasny wieczór milczy pełen zawstydzenia,
I znowu dzień dobry, i znów do widzenia,

Jadą kare konie zaprzęgnięte w sto bryk,
I znów do widzenia, i znowu dzień dobry!
Kiedy już po nas nic wam nie zostanie, nawet postępu nić,
Gdy tak się zmieniają panienki i panie, że tylko siąść i wyć, Zaświeci księżyc, tym ostatnim listkom zawieje miły wiatr
I nagle wspomni sobie to-to wszystko, jaki był młody świat!

Nasz wujaszek Darwin wynurza się z cienia, i znowu dzień dobry,
I znów do widzenia, nakrapiany bratek w liszkę się zamienia,
I znowu dzień dobry, i znów do widzenia,
Siedem dni się trudzi Bozia, pan Stworzenia,
I znowu dzień dobry, i znów do widzenia, jedzie, jedzie wojsko,
Błyszczą odznaczenia, i znowu dzień dobry i znów do widzenia,
W końcu się spotkamy z Bolesławem Chrobrym
I znów do widzenia i znowu dzień dobry