Każda nasza kłótnia to jak łopata wbijana w ziemię
Ta miłość kopie sobie dół kopie go gniewem
Serce moje jak trumna zamknie uczucia martwe
W końcu zasypie piachem i pozostawi na dni
Choćbyś tysiąc modlitw próśb o powrót dała
Choćbyś płakała nie wiem jak bardzo chciała
Tylko pamięć tylko wspomnień zbiór możesz zachować
To uczucie odejdzie nie da się go reaktywować
Nie zbudzisz lampionem pozostawionym na marmurze
Nie wrócisz w ramiona tu usychają róże tu płaczą wierzby
Tu czułość jest zimna tu upadł anioł tu leży miłość prawdziwa
I odeszła z tęsknoty bólu i nerwów
Odeszła na wieki lecz nie wieki temu
Tyle łez przed śmiercią wylanych zostało tak długo czekało
Na Twoją wizytę aż wreszcie skonało uczucie w sercu zabite
Ja dziś tu stoję i na to patrzę
Nie płaczę bo wraz z uczuciem ten żal odszedł
Się modlę i dobrze wiem Boże
Że to nie ostatni dla mnie taki pogrzeb

Ten bal nazywa się miłość tu śmierć siedzi przeklęta
Czeka spokojnie do ostatniego klienta
Pociąg nadjeżdża dziewczyna na szynach
Łzy w oczach żal pustka Anna Karenina
Wiesz jak jest kruche te wasze uczucie
Podnosisz na nie rękę i przydeptujesz butem
Kochać jest łatwo tylko na to popatrz
Zabijamy to by później reanimować
Mówię jak jest mała dobrze nie wróżę
Cokolwiek ma pójść źle to i tak pójdzie
Dziś Twoje serce goni resztkami
Wszystko co najlepsze jest już za Wami
Nie tracisz czasu polewasz marzenia wódką
Ktoś mówi pamiętaj żyje się krótko
To miała być rocznica ty znasz tą datę
Najwyższy czas zasypać wspomnienia piachem