Αμάξια καινε και μαρμάρινα κτίρια πέφτουν
Μπροστά στην κάμερα φιλάνθρωποι αν κλείσει σε κλέβουν
Είναι η αλήθεια μου χλωμή σαν πρεζάκια του κέντρου

Μοιάζουμε απ το ptsd επιζώντες πολέμου
Βλέπουμε διαβάσεις πεζών σαν πεδίο μάχης
Στα κόκκινα φανάρια πάντα κάποιον χάνεις
Στα κόκκινα δωμάτια πάντα κάποια ψάχνεις
Στα κόκκινα η πολη αν καούν οι μπάτσοι

Δεν είναι το χασίσι που με κάνει sassy
Το μυαλό μου μαύρο μα οι μπάρες fancy
Δεν τα βάζεις μαζί μου μάλλον το χεις χάσει
Οι πιο πολλοί από εμάς δεν έχουν ωριμάσει

Δεν είμαι το παιδί που θες να κάνεις κάτι
Δεν θα γίνω προϊόν για να με δοκιμάσεις
Γραφω αυτό που ειμαι εγω δεν κάνω casting
Οι πιο πολλοί από μας δεν έχουν ωριμάσει

Θα έκαιγα όσα γράφω για να σε ζεστάνω
Φοβάσαι και λατρεύεις που πάντα υπερβάλλω
Κι όταν κοντεύει η μέρα που απλα θα σπασω
Να μην λυπάσαι αν πεφτω γιατι αντέχω κι αλλο
Αν με αγκαλιάζουν τοίχοι κάπως θα αποδράσω
Αν το μυαλο μου κλείσει θα το ανατινάξω
Αν η ήττα είναι αδιέξοδο δεν ξανα χάνω
Για αυτο μην ξανά πεις τι δεν μπορώ να αλλάξω