Мяне электрычныя сонцы сьляпучым праменьнем залілі, я чую, як шэпчуць на вуха драты Празь бясконцыя мілі сакрэты, што йдуць праз увесь зямны шар.
На дзікіх шалёных вакзалах –
Шынкі, скуль народы за хвілю кудысьці памчацца па шпалах у чэраве лакаматываў, Прыручаных цёмных пачвар...
Ляціць то зялёны, то ў золаце, то беласьнежна-яскравы да рэек прыкуты бягун-краявід;
Паўзуць праз тунэлі і горы рухавыя дзеткі-саставы,
Якіх нарадзілі руда і граніт...
З кубічных сталіцаў у сэрца пустынь, на чужыну й радзіму, глытаючы мэрыдыяны,
У клубах дрыготкага дыму,
Праз поўнач і поўдзень, на захад з усходу
Імчыцца цягнік апантаны
Ў таемны канец, як пасол чалавечага роду.
У прызьме крыштальнай мне сонцаў гараць маякі, бо я – чалавек, цар зямных і падводных краінаў!
Я песьня металу, якой між лясоў і далінаў
Гучаць уначы цягнікі...