Ik had geen enkel uitzicht meer
Mijn leven was verzand
Ik ging naar een zigeunerin
En toonde haar mijn rechterhand
De vrouw begon te beven
En raakte overstuur
Ze zei 'in deze lijnen hier
Zie ik een lange stenen muur'

'Een muur die dwars door het landschap gaat
Wel vijftien meter hoog
Waar hij begint of waar hij eindigt
Is onzichtbaar voor mijn oog'
Toen gaf ik haar mijn linkerhand
Ze keek ernaar en zei
'Ik zie een vogel in mijn hand
Die vogel legt een ei'

'De muur is je beperking
Het ei de vrede en het geluk
Als je in je handen knijpt
Dan gaat dat eitje stuk
Je moet zeven keer zeven jaren wachten
En dan om zeven uur
Krijgt het geluk zijn vleugels
Vliegt het uit boven de muur'

Ik koesterde mijn linkerhand
Zes jaar ging snel voorbij
Tot iemand op die hand ging staan
Hij kraakte als een ei
De waarzegster was op de vlucht
Na een klacht van een cliënt
Ik had geen enkel uitzicht meer
Maar zelfs dat uitzicht went

De muur is je beperking
Het ei de rede en het geluk
Als iemand op je ziel gaat staan
Dan is je leven stuk
Je moet zeven keer zeven jaren wachten
En dan om zeven uur
Krijgt het geluk zijn vleugels
Vliegt het uit boven de natuur

De muur is de beschaving
Het ei is de natuur
De botsing is een kwelling
Die een mensenleven duurt
Dat is zeven keer zeven jaren wachten
Op zeven keer zeven uur
Ofwel je hele leven vechten
Met je rug tegen de muur