Zeg hoor je ooit nog wel iets van Martha
Martha van de rozen op het plein
Ze stond er zomer winter alle jaren
En niemand weet waar ze nu zou kunnen zijn

Ze had een onbestemde leeftijd
Misschien vijftig zestig jaar
En verkocht daar zelfs bij avondlicht haar rozen
Op een tafel met een luifel
Bij een muur op het trottoir
Stonden rozen en wel honderd witte dozen
En voor wat kleingeld kreeg de koper dan een roos
Die dan verpakt werd in zo'n kleine dikke doos
En voor wat kleingeld kreeg de koper dan een roos
Die dan verpakt werd in zo'n kleine dikke doos

Zeg hoor je ooit nog wel iets van Martha
Martha van de rozen op het plein
Ze stond er zomer winter alle jaren
En niemand weet waar ze nu zou kunnen zijn

Op een dag is zij verdwenen
En haar tafel die bleef leeg
En pas toe begon haar klanten vreemd te gissen
Met een man mee ziek of erger
Niemand die een antwoord kreeg
Het was zeker rozen Martha moest men missen
En in de goot van het trottoir lag nog een doos
Daarin de laatste en verwelkte rode roos
En in de goot van het trottoir lag nog een doos
Daarin de laatste en verwelkte rode roos

Zeg hoor je ooit nog wel iets van Martha
Martha van de rozen op het plein
Ze stond er zomer winter alle jaren
En niemand weet waar ze nu zou kunnen zijn

Zeg hoor je ooit nog wel iets van Martha
Martha van de rozen op het plein
Ze stond er zomer winter alle jaren
En niemand weet waar ze nu zou kunnen zijn