Raz odpłynął marynarz
Wciąż go nie ma wciąż go nie ma
Lecz zostawił pierścionek
Boże przebacz Boże przebacz
Boże przebacz

Chłopcy przychodzą pod okno
Pierścień uwiera jak kamień
Lata mijają rok dwa
Co mam powiedzieć mamie

Rzuciłabym ten pierścionek
Rzuciłabym go do morza
Wszystko by było skończone
Nie byłoby mi go żal

Wiosna się śmiechem zaniosła
Ach jaki ciężki pierścionek
Niosą zielone wiosła
Chłopcy pod moim domem

Pobiegłabym ja za nimi
By łodzią płynąć wśród nocy
Niebo gwiazdami bladymi
Zajrzałoby mi w oczy

Ale co ludzie powiedzą
Kiedy się przejdę po mieście
Ale co ludzie powiedzą
Powiedzą „Takiej nie wierzcie"

Powiedzą „Takiej nie wierzcie"