Wśród wysokich topoli i dębów
Stał bielony dwór państwa Zarębów
Co od dawna się szczycą pokrewieństwem z Soplicą
Tym też chlubi się gmina Ostrzębów
Pani Zofia kobitka niczego
Siostrzenica prawnuczki sędziego
Do ogródka pędziła i na grządkach sadziła
Barwne kwiatki dla swego ślubnego

Aksamitki nasturcje begonie
Cynie fuksje lobelie pelargonie rezedy celozje
Słowem kwiatki z polskiej rabatki

Pan Tadeusz zaś wyznam w sekrecie
Szanowana persona w powiecie
Lubił był z karafeczki łyknąć derenióweczki
By mieć świeżą opinię o świecie
Po ćwiarteczce już koncept miał rzadki
Mawiać zwykł do swej żony mężatki
Może panna łzy rosić ogrodnictwa mam dosyć
Niech mnie Zośka nie prosi o kwiatki

Aksamitki nasturcje begonie
Cynie fuksje lobelie pelargonie rezedy celozje
Słowem kwiatki z polskiej rabatki

Panna Zofia rumieńcem pałała
Lub stawała się wprost jak śnieg biała
Utrapienie z tym chłopem Ostrzębowskim świerzopem
Pewnie gmina go cała nasłała
Sprzeczka trwała najwyżej pół chwilki
Potem w oczka znów sobie patrzyli
Aż do dziś w Ostrzębowie mówią jak Zarębowie
Pięknie żyli i kwiaty sadzili

Aksamitki nasturcje begonie
Cynie fuksje lobelie pelargonie rezedy celozje
Słowem kwiatki z polskiej rabatki

Słyszę jak z państwa ktoś zapytuje
Czemu wiersze naiwne rymuję
Zamiast walczyć o sprawę
Sławię ziemi uprawę
I na wieszczów się wciąż powołuję
Proste jest rozwiązanie zagadki
By ocalić nadziei ostatki
I by sobie a muzom lecz na przekór łobuzom
Grzecznie śpiewam iż piękne są kwiatki

Aksamitki nasturcje begonie
Cynie fuksje lobelie pelargonie rezedy celozje
Słowem kwiatki z polskiej rabatki