Pan Wyspiański kreśli pejzaż pastelami
I wywija zakrętasy pod wąsami
Osty maki chabry głogi i kąkole
Ja je czuję ja je kocham ja je wolę
Ornamenty Akropolu i Paryża
Niech się srożą pod niebiosa ja się zniżam
By wyciągnąć z tego błota rudę gliny
I ulepić z niego wrota przez jaśminy

Przez jaśminy
Jakie wrota
Mówże jaśniej
Śniło mi się lecz pamiętam
Polska właśnie
Co się śniło
Nic nie śniło zawsze było
Widok zwykły z wieku na wiek zwykle miło
Pan Wyspiański zwraca kolor tej kałuży
W której wzrok najzwyklej zwykł się nużyć
Pół stulecia to już sto lat jak kałużą
Wyżłobioną na asfalcie szosy burzą
Mkną i warczą zgrzebne wózki kolorowe
Popod Wawel gdzie pejzaże pastelowe
Były będą jak witraże gdy powietrze
Jest po burzy i po ostrym halnym wietrze
Były będą jak witraże gdy powietrze
Jest po burzy i po ostrym halnym wietrze
Gdy powietrze dziś w Krakowie spopielałe
Patrz naprawdę te pejzaże są wspaniałe
Czarne kreski wzorów z chemii jak wirusy
W wodzie na herbatę niewidzialne fusy
Wielkie wrota wiek cywilny nowych spleenów
Pozłacane złotem żyta wśród jaśminów
Przez jaśminy
Jakie wrota
Mówże jaśniej
Śniło mi się lecz pamiętam
Polska właśnie