Jestem drobiazgiem wiszącym w próżni
Takim jak ty, a tyle nas różni
Jestem człowiekiem za naszej wspólnej ściany
Ale od lat się nadal nie znamy, nie znamy

Za moim oknem świata widoku
Za wielkiej płyty nie widzę obłoków
Jestem kołem włożonym w ogromne koło
Kręcimy się nieprzytomnie ze sobą

A ja coraz częściej czuję
Że wszystko w sobie lubię

Chcę więcej siebie
Więcej siebie
Siebie
Poproszę więcej siebie

Jeśli zapytasz, co daje mi szczęście
To ci odpowiem, że spokój
Przyklejam ciało do ziemi
Bo tam moje miejsce

Gdzie prawdę mam zawsze przy boku
A prawdy jest mało ukrywa się w tłumie
Gdy ty mów do mnie, uśmiecha się szczerze
Od fałszu odróżniać prawdy nie umiem
Więc ufam i zawsze zostaję frajerem

Lecz coraz częściej czuję
Że wszystko w sobie lubię

Chcę więcej siebie
Więcej siebie
Siebie
Poproszę więcej siebie

Chcę więcej siebie
Więcej siebie
Siebie
Poproszę więcej siebie

Siebie, siebie, siebie, siebie, siebie
Siebie, siebie, siebie, siebie, siebie
Siebie, siebie, siebie, siebie, siebie
Siebie, siebie, siebie, siebie, siebie

Siebie chcę tyle na jawie co we śnie (siebie, siebie, siebie, siebie, siebie)
Siebie tak dużo jak nigdy wcześniej (siebie, siebie, siebie, siebie, siebie)
Tyle, co ciało moje uniesie (siebie, siebie, siebie, siebie, siebie)
Siebie tak bardzo jak nigdy wcześniej (siebie, siebie, siebie, siebie, siebie)

Chcę więcej siebie
Więcej siebie
Siebie
Poproszę więcej siebie
Chcę więcej

Siebie chcę tyle na jawie co we śnie
Siebie tak dużo jak nigdy wcześniej
(Siebie) tyle, co ciało moje uniesie
Siebie tak bardzo jak nigdy wcześniej
Siebie