To trujące miasto nie truje mnie jodem
Nie szczuje mnie lasem nie zalewa mnie morzem
To trujące miasto co rośnie jak ciasto
Zalewa i zatruwa mnie swą smutną szarą masą

Szara masa napływa szarymi ulicami
Wieczny potok strutych bab i smętnych gości z wąsami
Smutna rasa zdołowanych roboli urzędników
Belfrów kanarów sprzedawczyń komorników
Bez pensji w depresji bulimii anoreksji
Bez pasji w newralgii bliskich apopleksji
Bez erekcji satysfakcji w anorgazmii afazji
W atrofii agonii i mentalnej katatonii
Idą tępi ogłupiali zmarniali sfrustrowani
Niewyspani zmęczeni okpieni oszukani
Zadłużeni udręczeni i kiepsko opłaceni
Niechętni niewdzięczni opuszczeni zdradzeni
Pośród brudnych zszarzałych i przygnębiających
Wyblakłych oszadziałych wręcz przytłaczających
Blokowisk torowisk skwerów zaułków
Urzędów kościołów szpitali i przytułków
Do domów po schodach na odrapane klatki
W głąb mrocznych klitek by tam żuć swe upadki
Koczować wegetować wreszcie prokreować
Nieskończoną ilość miotów nieszczęśliwych robotów

To trujące miasto nie truje mnie jodem
Nie szczuje mnie lasem nie zalewa mnie morzem
To trujące miasto co rośnie jak ciasto
Zalewa i zatruwa mnie swą smutną szarą masą