تا دامن از من کشیدی ای سروِ سیمین‌ تنِ من
هر شب ز خونابه دل پُر گل بُوَد دامنِ من

پیرایه خاک و آبم، روشنگرِ آفتابم
گنجم ولی در خرابم، ویرانه‌ی من تنِ من

ای جان و دل مَسْکنِ تو خون گِریَم از رفتن تو
دست من و دامن تو اشک غم و دامنِ من

جانا رُخَم زرد خواهی جانم پر از درد خواهی
دانم چه‌ها کرد خواهی ای شعله با خرمن من

ای گریه دل را صفا ده رنگی به رخسار ما ده
خاکم به بادِ فنا ده ای سیلِ بنیان کَنِ من