Nikomu nie zazdroszczę nie ma dróg które z góry są proste
Nie oceniaj mnie z boku choć jestem na widoku
Ale moja skóra to nie Pret a porter

Twoja też choć wiem jak się czujesz od rana
A nie znam cię z imienia jak Starbucks
Piję lurę jak płacę rachunek to zostawię tipa

Nie chodzi o wizerunek
Tylko uśmiech w całym tym syfie
Taki sam luz jest bloki czy na Teneryfie
No i stres taki sam ja doceniam to co mam
Nawet wodę która płynie kiedy odkręcę kran

I nie chcę dziś toksyn czekam aż zrozumiemy paradoksy
Mimo to że problemy i niedosyt
Nauczymy się dzielić ale to nas połączy

To że żyję to że piszę
To że myślę to prawdziwy cud
Chcę mieć bliżej to co bliskie to co czyste
A nie sztuczny tłum

I kiedy słyszę znów egoistów bełkot
Czuję że pojebali sektor
Ich priorytet to mieć zawsze lekko
Choć najlepszą naukę tu daje ból

Od miliardów do minimalnej pensji
Wszyscy żyjemy w opresji
Najbardziej pojebana sytuacja się komplikuje
Jak nie godzisz się z bólem

I znikasz nic ci nie świta
Kiedy nie masz na kim polegać no to chyba jest kwita
Jedyny sens w odpowiedzialności
Wiedz na kogo pospadają twoje obowiązki

Ten cały ten świat zlepiony na ślinę
Niemożliwe że nie popadł w ruinę
I to tylko dzięki tym osobom co wkładają serducho tu
To jest prawdziwy cud

Może będę trywialny życie to nie bajki z Narnii
Ale mniej egoizmu więcej dedykacji na pewno je ułatwi

To prawdziwy cud
To jest prawdziwy cud
To prawdziwy cud
To jest prawdziwy cud

To że żyję to że piszę
To że myślę to prawdziwy cud
Chcę mieć bliżej to co bliskie to co czyste
A nie sztuczny tłum

I kiedy słyszę znów egoistów bełkot
Czuję że pojebali sektor
Ich priorytet to mieć zawsze lekko
Choć najlepszą naukę tu daje tutaj ból

To że żyję to że piszę
To że myślę to prawdziwy cud

Chcę mieć bliżej to co bliskie to co czyste
A nie sztuczny tłum
Kiedy słyszę znów egoistów bełkot
Czuję że pojebali sektor
Ich priorytet to mieć zawsze lekko
Choć najlepszą naukę tu daje ból