Dat zeurende verlangen
En de onrust die ik ken
Ze zitten in dit kleine lijf gevangen
Maken mij tot wie ik ben

Dus als de roep van 't onbekende
Zich heeft genesteld in mijn oor
Dan weet ik dat verzet geen enkele zin heeft
Nee dan moet ik er vandoor

Maar eens mijn voet op vreemde bodem
Eens weer een stukje van de wereld werd ontdekt
Dan overvalt mij steeds het gevoel
Ik ben een man die liever thuiskomst dan vertrekt

En lig ik moegestreden
Naast een onbekende vrouw
Heeft het vlees weer maar eens gekregen
Wat het zo graag hebben wou

Zijn mijn gedachten instant zedig
En blijven anders dan de lakens onbevlekt
En zink ik weg in melancholie
Ik ben die man die liever thuiskomst dan vertrekt

Ik had gehoopt dat met de jaren
Die wilde hengsten in mijn hoofd zouden bedaren
Maar het is iets in mijn bloed
Ik ben zo'n man die af en toe vertrekken moet

Ik ben zo'n zeeman die het water
Vanop de kade altijd in de gaten heeft
Maar één met heimwee
En een goed verstopte traan
Als hij de haven net verlaten heeft