Wij liepen nooit echt over rozen
Maar wij hadden wel cachet
Sommigen zijn een vlakke tijdrit
Wij waren Parijs Roubaix

Wij konden prima gedijen
Op de kasseien
Wij waren vallen en opstaan
En altijd maar doorgaan

Maar als het peloton een stip wordt
Dat alsmaar verder voor je rijdt
Dan is liefde als een mes
Dat niet langer langs twee kanten snijdt

Dus wij wisten met tweeën
De rit is gereden
Maar al verliet ik die ochtend ons huis

Ik was altijd bij jou
Altijd bij jou
Zelfs al lag ik plots verloren
In die kamer in de kou
Zelfs dan was ik bij jou

'K Had het volledig uitgedokterd
Eerst het oog en dan het hart
Tijdelijk gevangenis
En dan gewoon terug naar "Start"

Maar ik vulde m'n nachten
Om de pijn te verzachten
Met veel te doorzichtig plezier

Want ik was altijd bij jou
Altijd bij jou
Zelfs al lag ik in het bed
Van de zoveelste mooie vrouw
Zelfs dan was ik bij jou
Altijd bij jou
En al schreeuwde heel de wereld
"Kom vergeet haar nu maar gauw"
Zelfs dan was ik bij jou

Soms is het leven wat profetisch
Want jij was blijkbaar ook altijd bij mij
Wij waren altijd al magnetisch
'T Was niet het kloppen van ons hart
Het was de hele zooi erbij

Wij waren
Alleen maar twee vermoeide ezels
Die zich ontdeden van een veel te zware last
En zie ons nu eens grazen
Zo vredig
Want ik liet jou niet los
Jij liet mij niet los
We houden elkaar nu gewoon
Anders vast

Dus als Atlas straks de hemel van z'n schouders duwen zou
Als de som van oceanen ons voor altijd scheiden wou
Zelfs al zijn we met z'n tweeën straks vergeten schat onthoud
Zelfs dan ben ik bij jou
Voor altijd hier bij jou