Historia ta z katedrą w tle
W Paryżu wydarzyła się
Choć średniowiecza nadszedł kres
Jest miłość w niej i żądza jest
Ja zaś choć czasu minął szmat
Gdy na rozstajach znów jest świat
Historie tę o Notre Dame
Przypomnę dzisiaj wam

Strzelistych katedr świat istnieje dalej
Od wieków co dnia
Człowiek gwiazd dosięgnąć chce
Przesłanie o potędze swej i chwale
Zapisać chce dziś
Znów w kamieniu oraz szkle

Tak dzień za dniem za głazem głaz
Za wiekiem wiek wokoło nas
Od świtu w trudzie aż po zmierzch
Ku niebu pną się zręby wież
W ich cieniu zaś piosnką swą
Bard miłość sławi ludziom co
Wierzą słuchani w rym i w rytm w lepszego jutra świt

Strzelistych katedr świat istnieje dalej
Od wieków co dnia
Człowiek gwiazd dosięgnąć chce
Przesłanie o potędze swej i chwale
Zapisać chce dziś
Znów w kamieniu oraz szkle

Strzelistych katedr świat istnieje dalej
Od wieków co dnia
Człowiek gwiazd dosięgnąć chce
Przesłanie o potędze swej i chwale
Zapisać chce dziś
Znów w kamieniu oraz szkle

Lecz katedr świat nie może istnieć dalej
Bo przy bramach miast
Barbarzyńców tłum się zbiegł
Nie sposób trzymać bram zamkniętych dalej
Epoki tej zmierzch
Nastał nim się skończył wiek
Nim dwudziesty minął wiek