Niezmiennie nieodmiennie codziennie mnie wzrusza
Dziewięć tysięcy wersów Pana Tadeusza
Ich ogrom ładność blask i mrok łaskawie lśniące
Spadają na mnie niczym gwiazdy spadające
Przywykłem przygnieciony ważką ich lekkością
Mieszać nierzeczywistość ich z rzeczywistością
Tak iż mych zmysłów zestaw w rym się trwale wgryzł
Wzrok dotyk węch smak słuch i nawet szósty zmysł

Gdy w środku środka lokomocji miasta środkiem
Jadę mam omam żem jest het za Nowogrodkiem
Dzicz wkoło ja wesoło wędruję przez chaszcze
Wtem z chaszczy niedźwiedź straszny paszczą na mnie klaszcze
Ubiwszy go jem bigos który się wyrabia
Z kapusty w której się uprzednio czołgał Hrabia
Róg wpada w ucho bigos w brzucho wódka w krtań
Po wódce niczym mrówka biorę się do pań

Kto się w tych dań obfitość wwąchasz oraz wsłuchasz
Pojmiesz że Pan Mickiewicz zdolny to był kucharz
Który niezestawialne zestawiając smaczki
Z polskich bebechów zrobił narodowe flaczki
Zbigosił je i zbiesił czyniąc sztuki osią
Popieprzył Telimeną polukrował Zosią
Wydestylował ducha pszennożytnich strzech
I tak Robaka zalał że zapiera dech

Lecz cóż ja podczas naszych obcesowych czasów
Żądz niskich średnich płac i wysokich obcasów
Gdy świat przebiera miarkę zdążając do kreski
Czuję się sam jak niedźwiedź głupi i litewski
Lub jak szlachecka mucha gnuśna eleacka
Którą Wojskiego packa rozpłaszcza znienacka
Lub jak otarta z wąsów Sędzi słona łza
Szczęściem wbrew pandemonium Pan Tadeusz trwa