Usta be, sen hiç aşık oldun mu?
Hani ayakların yerden kesilir
Hani aklını kafatasında tutamazsın ya
Hani mantıksızlaşır
Hani anlamsızlaşır
Ama onsuzlaşamazsın ya
Hiç oldun mu usta?

Olmuşsun gibi be usta, olmuşsun
Yoksa bu saçlar bu kadar ağarıp
Bu gözler bu kadar dolup
Ve sen bu kadar susamazsın

Usta be, sen hiç yalnız kaldın mı?
Bir başına, tek başına, aç, açıkta
Rutubet sinmiş duvarların arasında
Pembe hayallere dalıp hanlar, hamamlar yaptın mı?

Ve uyandığında var gününde her yanına çarpanları
Dar gününde mumla aradın mı hiç?
Anladım, aramışsın be usta, aramışsın

Ya usta, sen hiç korktun mu?
Karanlıktan, yalnızlıktan
Benim gibi yüksekten veya uçmaktan korktun mu?

Gülerken ısıran yüzden, iltifatla iğne sokan sözden
Güzel bakmayı keşfeden kem gözden korktun mu be usta?

Sen hiç şöhret oldun mu be usta?
Hani üstünde ateşten bir gömlek
İçinde esirmişsin gibi bir sen
Çırılçıplak, savunmasız
Hiç oldun mu be usta?

Anladım, konuşmayacaksın be usta
Ama ben anladım usta