Δρόμοι παλιοί που αγάπησα
Και μίσησα ατέλειωτα
Μέσα στουσ ίσκιουσ
Των σπιτιών να περπατώ

Νύχτεσ των γυρισμών αναπόφευκτεσ
Κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου
Βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
Φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένοσ κι ατίθασοσ να περπατώ
Κρατώντασ μια φλόγα τρεμόσβηστη στισ υγρέσ μου παλάμεσ

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
Χωρίσ να γνωρίζω κανένα
Κι ούτε κανένασ ούτε κανένασ
Με γνώριζε με γνώριζε