Tu najlepiej się czuję ewidentnie
Tu najłatwiej w sekundę przeszyć przestrzeń
Całą na wskroś mamo patrz bo
Robię nalot z pasją by tu zająć miasto
Wszyscy wolą bym w końcu zszedł na ziemię
Lecz dla mnie grunt to uniesienie
Niosę swoje brzemię aż pod sam nieboskłon

Nie wierząc w to że mi coś nie poszło
Los co da mi to wezmę garściami
Bo za dużo razy te szanse z rąk mi wylatywały
Dotykam nadir a następnie zenit
Brak mi ogłady będąc bliżej stratosfery
Nie muszę tutaj zdobyć gwiazdy jak szeryf
Nie wiesz tego jak nie znasz magii tej Ziemi
A raczej tego co się nad nią znajduje
Frunę nie umiem temu nie ulec

Wciąż bujam głową nad chmurami trzydzieści centrów
I czuję że jedynie tu mam idealne spektrum
Że nie ma opcji by mój plan nie wypalił
Bo żyjąc z głową w chmurach mam u stóp cały świat

Mam perspektywę o której marzyłem zawsze
Ma mnie ona wynieść nad konstelację
Mam akredytację niebios i ciał niebieskich
Zostawiam błękitny szlak w postaci serpentyn
Muszę zwiększyć prędkość o kilka machów
Odleciałem jakbym przesadził o kilka machów
Bo chmury jakbym coś puścił z dymem
Przy nich pył z nad Islandii to pyłek i tyle

Uruchomiłem się na odpowiednim pułapie
Muszę zajawkę rozprzestrzenić z wiatrem
Tę cyrkulację złapiesz mijając firmament
Gdzie jedyny kierunek to gnanie w nieznane
To manewr który poszerzy ci horyzonty
I zobaczysz to jaką siłę mają jednostki
Tu każdy znajdzie miejsce dla siebie
Paradoksalnie wszystko jest takie przyziemne

Wciąż bujam głową nad chmurami trzydzieści centrów
I czuję że jedynie tu mam idealne spektrum
Że nie ma opcji by mój plan nie wypalił
Bo żyjąc z głową w chmurach mam u stóp cały świat