Μιλώ όπως πρέπει και φιλώ απαλά
Μιλώ όπως πρέπει και φιλώ απαλά
Μιλώ όπως πρέπει και φιλώ απαλά
Ζήτω πολλά μα δίνω λίγα και παίρνω ακόμα λιγότερα
Αυτή η κούραση στα γόνατα μιλά
Και λέει πως έρχεται κι ανώδυνη και πρόσχερη και φόνισσα
Εγώ όταν γράφω γράφω τα γράμματα μου κάτω
Στο πάτωμα μου σαν το παιχνίδι που σπάω
Και φωνάζει να μαζέψω η μαμά
Και το μαζεύω βιαστικά μα το ξαναπετάω
Αυτό δεν έχει τελειωμό μα αυτό είναι εγώ
Και 'γω είμαι πλαστελίνη μαύρη
Πατημένη με θυμό σε μια παλάμη βρώμικη από τον καπνό
Μα ήμουν μωβ ήμουνα μπλε ήμουν χρυσάφι
Και όλο φοβάμαι μην ανοίξω τον ασκό και με ταράξει
Κι όλο γράφω με σκοπό να με αλλάξει
Και όλο φωνάζει πως τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά
Και όλο ξεχνά να με κοιτάξει
Αυτές οι μέρες είναι τόσο ξένες και όλο κάτι λένε
Και έχω το μυαλό μου αλλού όταν εξηγούν
Ακόμα σκέφτομαι τις μέρες που περάσαν
Και τις μέρες που θα 'ρθουν
Οι Κυριακές μακρηγορούν
Τα Σάββατα παρηγορούν μα δεν αρκούν
Και η Δευτέρα πρέπει να ‘ρθει
Και δεν την νοιάζει άμα τη θέλω
Και ειλικρινά ούτε και εμένα
Η Δευτέρα πρέπει να ‘ρθει
Και δεν την νοιάζει άμα τη θέλω

Απ την αρχή το μόνο που είχαμε ήταν λέξεις
Και δεν φτάνει ο χρόνος για να επιλέξεις
Χαμένοι στη μετάφραση στο κέντρο
Αυτά εδώ τα κείμενα με τσακίζουν
Τις λεωφόρους μας χτίζουν οι αναμνήσεις μας
Τα πάρκα μας τα λάθη
Είναι πικρό αυτό το βίος
Και ο ουρανός αντικατοπτρίζει τα μίση μας
Μου ψιθυρίζει ο Θεός πως δεν υπάρχει
Όταν προσεύχομαι στο τρένο μπαίνω και έρχομαι
Η γειτονιά σου με ξενίζει μα το ανέχομαι
Οι μέρες μου είναι κατράμι
Και το μαύρο για άλλο ένα μόνο φτάνει
Είπα θα στρώσω το ξέρω το αντιπαρέρχομαι
Και μελετάω στο λυκόφως με λύσσα
Μέρες που πέρασαν το γράφω στη σελίδα
Πάντα έκοβα απότομα τη συζήτηση
Με τρόμαζε πολύ η κατακλείδα
Θα με σκοτώσω στο ‘χα πει δεν έχω χέρια στο τιμόνι
Όσοι γεννιούνται καλλιτέχνες πεθαίνουνε μόνοι
Στο ‘χα πει
Στο σταυροδρόμι
Δεν ξέρω αν θέλω την επιβεβαίωση
Ή απλά μια ήρεμη ζωή