W kołysce Ziemi Obiecanej
Niczego się nie zapomina
Cudem jest każdy zmierzch i ranek
A każde słowo to nowina

W kołysce Ziemi Obiecanej
Dziewica porodziła Syna

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud

Nikt się nie zdziwił choć zachwycił
I nikt nie zwątpił choć zatrwożył
Gdy niebem wędrowały wici
A ziemią pył spod stóp się płożył

Nikt się nie zdziwił choć zachwycił
Że się człowiekiem stał Syn Boży

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud

Porządek świata się odmienił
W ów pierwszy dzień pierwszego wieku
Bo stał się jasny sens cierpienia
Okowy na relikwie przekuł

Porządek świata się odmienił
Odtąd nadzieja jest w człowieku

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud

Zarazem nic się nie zmieniło
Rzekami płyną krew i łzy
Ręce się myje jak się myło
I z ofiar dobrowolnych drwi

Czci się nadzieję wiarę miłość
I to się trwoni co się czci

Roztrwonili władcy
I roztrwonił lud
Znów najwyższy czas by
Stał się cud