Więc raz krokodyl sobie żył
Daleko na Mazurach
I nie na głowie chodził on
Lecz chodził na pazurach

Najbardziej lubił pływać sam
Po rzece po Krutyni
Nie jadał wcale winnych gron
Lecz jadał pestki z dyni

A kiedy wreszcie mu zabrakło dyń
To pukał gdzieś do furtki
I wnet na swoje dzyń dzyń dzyń
Dostawał znów ogórki

Aż raz złej wdowy dzieci złe
Złapały go w pułapkę
Au jak go boli jak go rwie
Przeklina na swą babkę

A kiedy wreszcie się wydobył nam
To płakał dłuższą chwilę
Więc rzeka która płynie tam
To łzy są krokodyle