Gdzie ja jestem to nie piekło doszedłem
Do czyśćca wyczuwam miłość i nienawiść
Ta którą da się wyczuć
Chwila mą uwagę przykuł
Pewien znak idę tam
Co mnie czeka sam jestem ciekaw
Z chęcią opowiem wam

Podaj mi dłoń i chwyć się mocno
Jedność to broń lecz przemocą
Nie stworzymy nic a chciałbyś to co
Stworzył sam stwórca
Jak wiśnie z jabłonią jak wiosną
Kwiaty co rosną
Jak lśniącą trawę pokrytą rosą

Lecz po co mi świat
Którego nie widzę za dnia i nocą
Zostałem sam
Już nikt nie przyjdzie z pomocą
To przeze mnie
Tak bym chciał przejść się boso po ziemi
Jak łachocze mnie po stopach dotyk nadziei
Dotyk spełnienia jeżeli
Pragnę się spełnić a pragnę
Lecz pragnienie nagle wygasa
I żagle tracą wiatr
I żadne modły nie zwrócą pragnień
A tak bym chciał poczuć ten wiatr
Na twarzy mej gdy słońce zgaśnie
W pobliżu las
Jego szum słychać wyraźnie
Tak naturalny
Wyobraźcie go sobie właśnie

Stoisz pośród drzew
Patrzysz w wody tafle
Tak byś chciał w końcu przejść
Drogę życia a gdy zaśniesz
Będziesz słyszał swe myśli
Są spokojne wolne od gniewu
A spętane liśćmi tak wielu drzew
Pośród których stoję
I odchodzę w oka mgnieniu mimowolnie
W świat leżący w cieniu
Prawdziwych barw chwile po wojnie
Fałszywe jak fałszywy świat
W którym żyć godnie się nie da
I oto twoja droga życia droga do nieba
Być może której nie ma więc
Żyj z prawdą na ustach
A sięgniesz spełnienia które bóg da
I wiedz że prawda cię wyzwoli
I choć miałbym życiem przypłacić
Prawdę będę głosił

Z prochu powstajesz
W proch się obrócisz
Duchem się staniesz
Lecz nie błądź
Błądzenie wolnych dusz to niemoc
W sferze astralnej
Niech prawda cię wyzwoli
Miłość cię natchnie do woli do woli
Byś tworzył więc miłością twórz
Bo twa światłość gaśnie powoli

Czas jest nie określony
Przyszłość jest nie określona
A ty będąc zniewolonym czujesz lęk
Przed przyszłością
Myślisz że ją poznasz
A z przykrością stwierdzę bowiem
Że nie stawisz czoła przyszłości swej
A chcesz dokonać niemożliwego
Wystarczy pokochać siebie samego
A gdy doznasz pełnej akceptacji
To wydostań się ze szpon wielkiego oka

I stoję pośród drzew
Patrzę wody tafle
Dostrzegam swą twarz i gniew
Lecz nie ja w odbicie patrzę
A gdy zacznie się koniec
Wtem poskromić zapragniesz
Wodze życia i dłonie
Zaciśnięte mieć stale

Krok zrób w kierunku rozwoju umysłu
By skok w nad świadomość był szeregu zmysłów
Gimnastyka twego postrzegania
Wszechświata i jego wymiarów jego miana
Nie jesteśmy sami
Wytłumaczę lecz nie w celu zmiany twego zdania
Przyjacielu od zarania dziejów spotykana
Wyższa inteligencja wprost nie z tego świata
Do zrozumienia sensu kolejnego zdania

Z prochu powstajesz
W proch się obrócisz
Duchem się staniesz
Lecz nie błądź
Błądzenie wolnych dusz to niemoc
W sferze astralnej
Niech prawda cię wyzwoli
Miłość cię natchnie do woli do woli
Byś tworzył więc miłością twórz
Bo twa światłość gaśnie powoli