ฉันจำได้ว่าฉันเดินกลับบ้านในวันนั้น
พอใจกับความทุกข์ทั้งหมดของฉัน
บอกตัวเองว่ามันจะดีขึ้น ไม่รู้ว่าจะมีอะไรต่อไปสำหรับฉัน
จำได้ว่ามีผู้คน เดิน พูดคุยกันในระยะไกล
ฉันแต่งตัวสำหรับอากาศหนาว
แต่แสงแดดในฤดูร้อนกำลังจูบฉัน ฉัน
ฉันหลงทาง

ดังนั้นฉันจึงเลือกเส้นทางที่ต่างออกไป ในระยะไกลเขารอฉันอยู่
ไม่มีอาวุธ ฉันเดาว่ามือของเขาก็เพียงพอสำหรับฉัน
ไม่มีคำถาม ฉันเดาว่าเขาหัวเราะเพียงแค่เห็นฉัน
ฉันหลงทาง

ฉันจำได้ว่าฉันเดินกลับบ้านในวันนั้น
พอใจกับความทุกข์ทั้งหมดของฉัน
บอกตัวเองว่ามันจะดีขึ้น ไม่รู้ว่าจะมีอะไรต่อไปสำหรับฉัน
จำได้ว่ามีผู้คน เดิน พูดคุยกันในระยะไกล
ฉันแต่งตัวสำหรับอากาศหนาว
แต่แสงแดดในฤดูร้อนกำลังจูบฉัน ฉัน
ฉันหลงทาง

และเขาอยู่ที่นั่น การปรากฏตัวของเขาน่าตกใจ
เมื่อเขาเข้ามาใกล้อย่างสบายๆ เราพูดคุยเกี่ยวกับการทำร้ายตัวเอง
เขาบอกฉันว่า "เด็กน้อย คุณไม่ควรเดินคนเดียว"
เขายิ้มและหัวเราะ และตบหลังฉัน
เขาถามว่า "คุณอยู่ไกลจากบ้านแค่ไหน?"
ฉันบอกว่า "อาจจะสามสิบนาที"
ความถี่ของเขาบิดเบี้ยวอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นมันในภาพของเขา
ฉันควรจะวิ่งหนีไปตรงนั้น ฉัน-

คุณเคยตื่นขึ้นมาบนรางรถไฟ
โดยไม่มีเสื้อผ้าเลยไหม?
ความตายอยู่ต่อหน้าต่อตา คุณอธิษฐานต่อพระเจ้า แต่ไม่มีการตอบสนอง
พยายามกรีดร้องขอความหวัง แค่ไหล่ที่คุณสามารถพิงได้
แต่ไม่มีใครมา ดังนั้นคุณกรีดร้องและกรีดร้องและกรีดร้อง
ขณะที่คนชั่วนี้หัวเราะเยาะคุณ
รถไฟเข้ามาใกล้ คุณยังคงประหลาดใจที่เขาทำร้ายคุณ
น้ำตาตกหนักขึ้นเรื่อยๆ นาทีลดลงเรื่อยๆ
อาจมีลูกชายหรือลูกสาว ตอนนี้คุณจะทำอย่างไร?
คุณจะตายที่นี่บนรางรถไฟนี้
เพราะชัดเจนว่าหลังความตาย ไม่มีทางที่คุณจะหาทางกลับมาได้
คิดถึงความทรงจำก่อนหน้านี้ของคุณ ย้อนกลับไปไกล
ความฝันทั้งหมดเกี่ยวกับสร้อยเพชรและรถ Maybach
ตอนนี้เวลาของคุณหมดลงแล้ว
ถามตัวเองคำถามสุดท้าย คุณจะลงหรือลง?
ระลึกถึงทุกช่วงเวลาที่คุณไม่เคยสนใจ
ตอนนี้มันมาถึงแล้ว ความตายมาถึงแล้ว เวลาหมดลงแล้ว

VIEW ORIGINAL LYRICS