เสื้อแจ็คเก็ตบอมเบอร์น่ารักที่คุณมีตั้งแต่มัธยมปลาย
ประดับด้วยแพทช์ของสถานที่ที่คุณเคยไป
ไม่เทียบกับเสื้อโค้ทสีเขียวที่ฉันได้จากข้างถนน
เมื่อฉันอายุสิบหก
รองเท้าบูทของฉันมาจากสนามบิน กระเป๋าเป้ของฉันมาจากเพื่อน
ฉันไม่ใช่คนที่มีสาระ
หรืออย่างน้อยฉันก็แกล้งทำเป็น
เป็นนักเดินทางที่เร่ร่อน
ทิ้งข้าวของที่ไม่จำเป็น
ไว้ข้างหลังโฮสเทลและถังขยะร้านอาหาร
ถนนคือบ้านของฉัน ขอบฟ้าคือเป้าหมายของฉัน
ถ้าฉันเคลื่อนไหวต่อไป ฉันจะไม่สูญเสียสายตาจากมัน
ปฏิบัติต่อความทรงจำของคุณเหมือนไฟ
ปล่อยให้มันมอดไหม้
อย่าต่อสู้กับมัน
พยายามก้าวต่อไป
มันผ่านมาแล้วหกสิบสัปดาห์ตั้งแต่ฉันเห็นเวียนนา
ผ้าพันแผลและรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของฉัน
ฉันจะหยิบรองเท้าเดินป่าของฉันเมื่อฉันพร้อม
และฉันจะหยั่งรากเมื่อฉันตาย
ระยะทางนั้นไร้ประโยชน์
มาเถอะ อย่ารีบร้อน
คุณจะรู้สึกถึงมันลึกลงไปในกระดูกของคุณ
ฉันจะจากไปแล้ว
เพราะเมื่อคุณ
ต้อง
อยู่คนเดียว

VIEW ORIGINAL LYRICS