พายุมาเร็วกว่าที่ควรจะเป็น
เธอเดินขึ้นลง
และลูซี่ปีนขึ้นเนินหลายแห่ง
แต่ไม่เคยถึงเมือง

พ่อแม่ที่ทุกข์ทรมานตลอดคืนนั้น
ตะโกนเรียกไกลและกว้าง
แต่ไม่มีทั้งเสียงและภาพ
ที่จะช่วยพวกเขาเป็นแนวทาง

เมื่อรุ่งสาง พวกเขายืนอยู่บนเนิน
ที่มองเห็นทิวทัศน์
และจากที่นั่น พวกเขาเห็นสะพานไม้
ที่ข้ามหุบเขาลึก

พวกเขาร้องไห้ และหันกลับบ้าน ร้องว่า
"ในสวรรค์ เราทุกคนจะพบกัน"
เมื่อในหิมะ แม่เห็น
รอยเท้าของลูซี่

จากนั้น ลงจากขอบเนินชัน
พวกเขาตามรอยเท้าเล็กๆ
และผ่านพุ่มไม้หนามที่แตก
และข้างกำแพงหินยาว

แล้วพวกเขาข้ามทุ่งโล่ง
รอยเท้ายังคงเหมือนเดิม
พวกเขาตามรอยต่อไป ไม่เคยหลง
และมาถึงสะพาน

พวกเขาตามรอยจากฝั่งหิมะ
รอยเท้าเหล่านั้น ทีละรอย
เข้าสู่กลางแผ่นไม้
และต่อไป ไม่มีอีกแล้ว

แต่บางคนยังคงยืนยันว่า จนถึงวันนี้
เธอยังเป็นเด็กที่มีชีวิต
ที่คุณอาจเห็นลูซี่ เกรย์ที่น่ารัก
ในป่าที่เงียบเหงา

เหนือพื้นขรุขระและเรียบ เธอเดินไป
และไม่เคยมองกลับ
และร้องเพลงเดี่ยว
ที่หวีดหวิวในสายลม

VIEW ORIGINAL LYRICS