"ทุกคนมาช่วยกัน เรือล่มแล้ว" ฉันได้ยินกัปตันร้อง
"สำรวจเรือ เปลี่ยนพ่อครัว อย่าให้ใครรอดชีวิต!"
ข้ามช่องแคบ รอบแหลมฮอร์น นักเดินเรือจะบินได้ไกลแค่ไหน?
เส้นทางบิดเบี้ยว เส้นทางทรมานของเรา และไม่มีใครรอดชีวิต

เราแล่นเรือไปยังส่วนที่มนุษย์ไม่รู้จัก ที่ที่เรือกลับบ้านมาตาย
ไม่มียอดเขาสูงตระหง่าน หรือป้อมปราการใดๆ ที่จะเทียบกับสายตาของกัปตันเราได้
ในวันที่เจ็ดที่เมาเรือ เราได้มาถึงท่าเรือของเรา
ทรายขาวมาก และทะเลน้ำเงินมาก ไม่มีที่ใดในโลกมนุษย์

เรายิงปืน และเผาเสากระโดง และพายเรือจากเรือไปยังฝั่ง
กัปตันร้องไห้ พวกเรานักเดินเรือร้องไห้ น้ำตาของเราเป็นน้ำตาแห่งความสุข
หลายเดือนและหลายเดือนมิถุนายนผ่านไปตั้งแต่เราขึ้นฝั่ง
สุนัขเค็ม บันทึกของนักเดินเรือคนนี้ พยานของคุณคือมือของฉันเอง

VIEW ORIGINAL LYRICS