แสงอาทิตย์ยามเช้าสัมผัสเบาๆ บน
ดวงตาของลูซี่ จอร์แดน
ในห้องนอนชานเมืองสีขาว
ในเมืองชานเมืองสีขาว

และเธอนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม
ฝันถึงคนรักนับพัน
จนโลกกลายเป็นสีส้ม
และห้องหมุนไปรอบๆ

เมื่ออายุสามสิบเจ็ด
เธอตระหนักว่าเธอจะไม่มีวันได้ขี่
ผ่านปารีสในรถสปอร์ต
พร้อมลมอุ่นในเส้นผมของเธอ

ดังนั้นเธอปล่อยให้โทรศัพท์ดังต่อไป
และเธอนั่งร้องเพลงเบาๆ
เพลงกล่อมเด็กที่เธอจำได้
ในเก้าอี้นั่งสบายของพ่อเธอ

สามีของเธอไปทำงาน
และลูกๆ ไปโรงเรียน
และมีหลายวิธีมากมาย
สำหรับเธอที่จะใช้เวลาทั้งวัน

เธอสามารถทำความสะอาดบ้านเป็นชั่วโมง
หรือจัดดอกไม้ใหม่
หรือวิ่งเปลือยผ่านถนนร่มรื่น
กรีดร้องตลอดทาง

เมื่ออายุสามสิบเจ็ด
เธอตระหนักว่าเธอจะไม่มีวันได้ขี่
ผ่านปารีสในรถสปอร์ต
พร้อมลมอุ่นในเส้นผมของเธอ

ดังนั้นเธอปล่อยให้โทรศัพท์ดังต่อไป
ขณะที่เธอนั่งร้องเพลงเบาๆ
เพลงกล่อมเด็กที่เธอจำได้
ในเก้าอี้นั่งสบายของพ่อเธอ

แสงอาทิตย์ยามเย็นสัมผัสเบาๆ บน
ดวงตาของลูซี่ จอร์แดน
บนดาดฟ้าที่เธอปีนขึ้นไป
เมื่อเสียงหัวเราะดังเกินไป

และเธอโค้งและโค้งคำนับให้กับชาย
ที่ยื่นมือและเสนอมือให้เธอ
และเขานำเธอลงไปยังรถสีขาวยาวที่รออยู่หลังฝูงชน

เมื่ออายุสามสิบเจ็ด
เธอรู้ว่าเธอพบความเป็นนิรันดร์
ขณะที่เธอขี่ผ่านปารีส
พร้อมลมอุ่นในเส้นผมของเธอ

VIEW ORIGINAL LYRICS