ฉันต้องการคุยกับคุณตอนนี้ ฟังฉันหน่อย
มีความเงียบที่ซ่อนความคลุมเครือ
ที่เราไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว ดูเหมือนเป็นศตวรรษ
มีเพียงความเฉยเมยที่เราให้กัน
ทะเลกำลังแห้งเหือด
คุณเป็นผู้หญิงที่ถูกขโมยภาพลักษณ์ของคุณไป
แต่เธอไม่รู้จักลูบไล้ฉันเหมือนคุณ
คุณมีรอยยิ้มที่วาดขึ้นเพื่อปกป้องตัวเอง
จากค่ำคืนที่ไม่มีอิสรภาพ

ความรักที่ไม่มีอยู่ เพราะคุณต้องการซ่อนมัน
การแกล้งทำเป็นเจ็บปวดเพียงแค่คุณ
แต่คุณเชื่อจริงๆ ว่าฉันโง่ขนาดนั้นหรือ?
บางทีความโง่คือความรักที่ฉันมีให้คุณ
ความรักที่ไม่มีอยู่ เพราะมันไม่ทำให้คุณร้องไห้
และความต้องการบ้าคลั่งที่จะหนีไป
สีเทาของเมฆ
ถ้าคุณไม่ไป มันเป็นสีเดียวที่อยู่บนเรา

วันพรุ่งนี้จะเจ็บปวดอย่างทนไม่ได้
กี่คืนที่ฉันจะผ่านไปโดยไม่ได้นอน
ฉันจะเดินทางบนรถไฟแห่งความเหงา
และใครจะรู้ว่าฉันจะลงที่สถานีไหน

ความรักที่ไม่มีอยู่ เพราะคุณต้องการซ่อนมัน
การแกล้งทำเป็นเจ็บปวดเพียงแค่คุณ
แต่คุณเชื่อจริงๆ ว่าฉันโง่ขนาดนั้นหรือ?
บางทีความโง่คือความรักที่ฉันมีให้คุณ
ความรักที่ไม่มีอยู่ ตอนนี้ทำให้คุณร้องไห้
ในความเงียบที่ขี้อายรอบตัวเรา
ฉันอยากจะกอดคุณในขณะที่คุณจากไป
ทิ้งบางส่วนของฉันไว้ในรอยทางของคุณ

ฉันจะพาคุณไปในใจ รู้ถึงการขาดของคุณ
ในทุกขณะจะทำให้ฉันถูกล้อมรอบ
มันเหมือนกับการตายเล็กน้อยที่เห็นคุณจากไปตอนนี้

ความรักที่ฉันมีให้คุณ ไม่มีใครอื่นสามารถขอได้
เพราะไม่มีใครอื่นจะเป็นชีวิตของฉัน ไม่มีบทกวี
ฉันให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้แก่คุณ
คุณอาจไม่รู้ว่าฉันใช้ทุกอย่างไปกับเรา

VIEW ORIGINAL LYRICS