Panno Atropos zetnij sznurki
Zbij ze mną pionę i porwij do góry
Daj spokój z komisją chujową jak wojskową
Jestem daltonistą za to z chujem całkiem spoko
Przychodzisz i cóż ja nie mam potomka
Śmierć rodzi ból chyba że jest bezpłodna
Kobiety nie kochają mnie raczej
Chociaż nie mogę powiedzieć że to ja je kochałem
Pasjonuję się wszystkimi ale marne to jest
Uczucie kiedy razem z tobą zabierają innym oddech
Teraz leżę w łóżku bielony sufit pęka
Czuję w kościach każdy litr poetyckiego piekła
I na pytanie czy się diabła wyrzekam
Z przekonaniem powiem nie wolę nie tracić przyjaciela
A ty wybacz grzechy szarlatanom Panie
Wszak ty jesteś takim samym szarlatanem

Panie Macieju zetnę sznurki
Zbiję z tobą pionę nim porwę do góry
Co do wojska to dobra rzecz jest
Lubię siedzieć w okopach i strzelać w serce
Nie masz potomka nasienie drańskie
Kochałeś wszystkie panny one cię nie zawsze
Momentalnie poznałeś co to mizoginia
Kochasz je kochasz się potem nimi rzygasz
Ostatni pocałunek odbiorą wargi zimne
Smak etanolu sprawiał że kochałeś życie
Nie potrzebne prośby nie ma nic
Nie ma Boga od kiedy tylko przestał być
Ludzka natura jest jak sztuka martwa natura
Warzywa rozstawione na obu półkulach
Jest tylko śmierć ale i to zabawne
Nie jestem miejscem ale stanem