Τον στεναγμό μου πια δεν τον ακούσ
Η νύχτα λεσ που αναστενάζει
Τα ρούχα σου ραντίζω μ' αγιασμούσ
Και λέω είναι μπόρα θα περάσει

Από το σπίτι δεν περνά κανείσ
Ούτε οι φίλοι κι οι γειτόνοι
Η στέγη δε χαμήλωσε θαρρείσ
Μα είναι η αγάπη που τελειώνει

Σαν καφενείο με κλειστά παράθυρα
Και σ' ένα δρόμο ερημικό έγειρε τώρα η καρδιά σου
Και σαν τον πόλεμο τον ξαφνικό με τα σημάδια
Στο λαιμό ζεστή με πήραν απ' την αγκαλιά σου