Ωχ πόσο πονάω
Όταν βλέπω τη φάτσα μου στον καθρέφτη γελάω
Και κλαίω με λυγμούσ για ποιουσ
Για όλουσ τουσ φίλουσ μου τουσ καλούσ που δεν αντιδράνε
Δε μιλάνε ενώ με βλέπουνε να σαπίζω
Χωρίσ να αρχίζω
Δεν αλλάζω ούτε σε στιλ πεταλούδα αυτό δεν είναι κουκούλι

Είναι φέρετρο να μένει κανείσ σε αυτή την πόλη
Που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει
Τι να λέει
Μασ πονάει και μετά κλαίει
Και θέλει χάδια και αγκαλιέσ
Και αθήνα μου σ' αγαπάω να τησ λεσ

Ωχ πόσο πονάω
Συνηθίζω τη γκρίνια τη φθήνια τισ ουρέσ
Τισ μεγάλεσ πουτάνεσ που κυκλοφορούν όλεσ με κολλητά ροζ μπλουζάκια
Και παντελόνια του θεού και σαπισμένεσ μούρεσ από τον χόντο
Που με τα χημικά του γεμίζει τα κορίτσια μασ με πάστεσ προσώπου
Και μετά τισ φιλάω και ξύνομαι
Και μου λέει εγώ δε θέλω ένα αγόρι που περνάει ακμή
Εγώ θέλω έναν άντρα

Τησ λέω ‘τράβα στον πρώτο που ‘χει πολλούσ
Μεσ στουσ τάφουσ μπεσ και στήσου
Και άσε τουσ νεκρούσ πολιτικούσ να κάνουν τη δουλειά τουσ
Και να υπογράψουν το λαϊκό αίσθημα ότι μασ γαμάνε και από την κόλαση
Είναι απόλαυση ρε γαμώτο αυτή η πόλη
Που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει
Τι να λέει
Μασ πονάει και μετά κλαίει
Και θέλει χάδια και αγκαλιέσ
Και αθήνα μου σ' αγαπάω να τησ λεσ

Ωχ πόσο πονάω
Μου λεσ απ' την πτέρυγα των μελλοθανάτων και εγώ συγκρατούμαι
Λεσ ότι θυμάσαι πωσ ήταν τότε
Που τσακωνόσουν γελούσεσ και έκανεσ έρωτα
Χωρίσ τουσ ορούσ τουσ γιατρούσ και τα αίματα
Άνοιξε το παράθυρο
Δεν πήγα πουθενά μια ζωή εδώ

Και τώρα το μόνο που μου απομένει
Είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα
Η μονάκριβη μου αγάπη
Η πουτάνα η καριόλα αυτή η πόλη
Που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει
Τι να λέει
Μασ πονάει και μετά κλαίει
Και θέλει χάδια και αγκαλιέσ
Και αθήνα μου σ' αγαπάω να τησ λεσ